Ἐρχόμεθα κ' ἤλθομεν ὡς Μάρτυρες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κ' Ἐκκλησίας μας, κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου ἔν πράξει…πορευθέντες…ὡς ἀγάπη πρός τόν Θεόν κ' τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ἀγάπη ἑνεργοποιημένη, σαρκωμένη ἀγάπη, ποῦ γίνεται σταυρωμένη ἀγάπη, διά νά φθάση άναστημένη ἀγάπη.
Ἄνευ πνευματικῆς ζωῆς κ'ἄνευ βιώματος τοῦ μοναχισμοῦ, δέν δύναται νά ὑπάρξει οὔτε ἱεραποστολή, οὔτε ὀρθοδοξία. “Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τήν ψυχήν αὐτοῦ, ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ θῆ…”, Ἰωαν. ΙΕ'13
Προσεῦχεσθε σᾶς παρακαλοῦμεν, ἵνα εἰρηνεύει κ' γεωργεῖται ὁ τόπος, ἡ χώρα, ὁ λαός τῆς Μαδαγασκάρης, ὥστε νά εὕρουν ὅσον τό δυνατόν περισσότεροι τήν ὁδον τῆς προκοπῆς, σωτηρίας, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, καί νά μήν ὁδηγῆται ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως μας, τούς προβατόσχημους λύκους, μέ τά ἁρετοποιημένα πάθη τους, (νά μήν ὁδηγῆται) “ὡς πρόβατον ἐπί σφαγήν…”. Ἀλλά σταλθέντες ὡς πρόβατα ἐν μέσω λύκων. Κηρύττομεν Ἱησοῦν Χριστόν κ' τοῦτον ἑσταυρωμένον. Ἐκεῖνος ἐσταυρωμένος, ἡμεῖς σέ ἀποκαθήλωση; Ὁ Σωτήρας κ' Κύριος κ' Θεός ἡμῶν ἐπί σταυροῦ κ' ἡμεῖς ποῦ ἀλλοῦ; Κοντά του, δίπλα του, ὡς καιόμεναι λαμπάδες, ὡς οἱ Μυροφόρες. Συσταυρούμενοι “Χθές συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἁναστάντι σοι, συνεσταυρώμην σοι χθές, αὐτός συνδόξασον Σωτήρ ἐν τῆ Βασιλεία Σου…”.
Μή φοβᾶσθαι ἁδέλφια κ' παιδιά μου, “Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς…”, εἶπαν οἱ Άγγελοι εἰς τάς Μυροφόρας γυναίκας…”, “…ἰδού Ἐγώ μεθ'ὑμῶν εἰμί, ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἱῶνος, ἀμήν…”, Ματθ. κη'20.
Μή φοβᾶσθαι. Διά ἄλλους ἰσχύει τό: “…ἐκεῖ ἐφοβήθησαν φόβω, ἐν ᾧ οὐκ ἐστι φόβος…”.
Ὅταν οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου μέσα εἰς τό πλοιάριον ἀνεγειρομένης φουρτούνας, ἔντρομοι τόν "ξύπνησαν" λέγοντες “σῶσον ἡμᾶς ἐπιστάτα, ἁπωλόμεθα…”, “Κύριε, σῶσε μας, χανόμεθα”, Ἐκεῖνος ὡς εἰρήνης κ' Δεσπότης τῶν ἁπάντων, γαλήνια, ἐπετίμησε τήν θάλασσα, ἐπεκράτησε γαλήνη λέγοντας “θαρσεῖτε, μή φοβεῖσθε, ἐγώ ἐδῶ εἰμί…”. Αὐτήν τήν φρᾶσιν να ἐνθυμούμεθα, ὁσάκις ἑγείρονται κύματα, μπόρες, μποφώρ, καταιγίδες. Ὁ ἴδιος ὅμως τῷ καιρῷ τοῦ πάθους, ὅταν ἐκοιμῶντο οἱ μαθηταί, τῇ φοβερᾷ ἐκείνη νυκτί τῆς προδοσίας, κ' Ἐκεῖνος ἀγωνιωδῶς προσήυχετο, τότε Ἐκεῖνος τούς ἀφύπνισε (ὅπως εἰς τήν βάρκα ἐκεῖνοι) λέγοντας “καθεύδετε λοιπόν και ἀναπαύεσθε; ἐγείρεσθε…ἰδού ἤγγικεν ὁ παραδιδούς με…”, κοιμάσθε; Τὠρα σηκωθῆτε, τώρα ὑπάρχει ἀνάγκη.
Ἐκεῖνος εἶναι ἡ εἱρήνη ἠμῖν, ὁ εἱρηνεύσας τά πάντα, γκρεμίσας τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ, συνδέσας μέ τόν οὑρανό τήν πορείαν, κτλ.
Τί ψάλλομεν είς τόν ὑπέροχον ὕμνον τῆς Αναστάσεως; "ὦ θεῖας! ὦ γλυκύτατης σου φωνῆς, ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα…".
Δέν φοβόμεθα τίποτα, παιδιά κ' ἀδέλφια μου, μή φοβόμεθα τίποτα μόνον τόν ἐαυτόν μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας, κ' τήν ἁμαρτία, πού μᾶς ἀπομακρύνει, χωρίζει ἁπό τόν Θεόν.
Ὅλα φῶς κ' ζωή, "…νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε κ' γῆ κ' τά καταχθόνια…".
Τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως λάμπει τοῖς πέρασι κ' πᾶσι…Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι…Τό φῶς αὐτό τό βιώνουμε ὄχι μέ τά σωματικά μάτια, ἀλλά μέ τήν κάθαρσιν τῶν αἰσθήσεων, τοῦ ἐαυτοῦ μας. "..καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις, κ' ὁψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς Ἀναστάσεως.." κ' ὅπως οἱ Μυροφόρες μύρα φέρουσαι, ἵνα ἀλείψωσιν τον Ἰησοῦν, ἀφήσασαι τήν τάξιν τῶν Μυροφόρων ἐπέστρεψαν Εὐαγγελίστριαι κ' ἔγιναν "ἀπόστολοι" τῶν ἀποστόλων, "κυρήξατε τοῖς κήρυξι αὐτοῦ μαθηταίς..". Ὡς ἐκεῖναι τά μύρα, ἡμεῖς τόν ὕμνον κ' ὀρθή βιωτήν προσφέρωμεν τῷ Ἀναστάντι. "..ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέως κ' ἀντί μύρον τόν ὕμνον προσοίσωμεν (=προσφέρωμεν τῷ Δεσπότῃ κ' Χριστόν ὀψόμεθα..".
Οὕτως θά εἰσέλθομεν εἰς τό "πνευματικό e-mail τῆς αἰωνιότητος" κ' θά καταλάβουμε τό ψαλλόμενον "..θανάτου ἑορτάζωμεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιωτῆς, τῆς αἰωνίου ἁπαρχήν..". Αὐτῆς τῆς βιοτῆς εἴθε πάντες νά ἔχομεν την πείραν χάριτι κ' εὐλογία τῆς Ὑπερευλογημένης Μητρός τοῦ Κυρίου ἡμῶν, τῆς Πορταϊτίσσης, ἀμήν. Γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου