onload='show_gr();'''>expr:class='"loading" + data:blog.mobileClass>
Ἀναγκαία ἡ προτεραιότητα ἀνεγέρσεως περικαλλοῦς ναοῦ, Μονῆς κ' δή ἐν τῇ Ἱεραποστολῆ. Ὄχι μόνον διά πρακτικούς λόγους ἀλλά, κ' διά νά ἀποτελλεῖ τό αἰσθητό σύμβολο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ, ἐν μέσω τοῦ λαοῦ τούτου, ἐν χρόνῳ κ' τόπῳ, ὅπου θα τελετουργοῦνται τά μυστήρια τῆς ἀρξαμένης κ' ἀναμενομένης βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Κυριακή 7 Ιουνίου 2015

Νουθεσίες / Νουθεσία πρός Κοινοβιακή Γυναικεία Ἀδελφότητα –Μοναχική ἐμπειρία

           Θά  ἤθελα  νά  εἶχον  Χρυσοστομικόν  κάλαμον, λόγον, κ΄ καρδίαν, ἤ  ἔστω  τήν σκιάν αὐτῶν, ἄν  ὄχι  ὁμο ούσια, τουλάχιστον  ὁμοι  ούσια, ἵνα ἐκφράσω, κ΄δώσω  ὑμῖν  ταῖς  ἱεραῖς θυγατέρες  ἐν Χριστῷ, κ΄νεάνιδες  τῆς  Παρθένου Μητρός Αὐτοῦ, ἀκολουθοῦσαι  ὁπίσω  Αὐτῆς , ὡς πλησίον κ΄πλησίαι  Αὐτῆς, κ΄ γνῶτε τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπην κ΄μέριμναν, ἀγῶνα κ΄ἀγωνίαν περί ὑμῶν , τῶν τιμίων κ΄ ἱερῶν θυγατέρων τῆς Θυγατρός κ΄ Μητρός τοῦ Μεγ.Βασιλέως, ὡς ἐκλελλεγμέναι ἐκ πασῶν τῶν γενεῶν, κ΄πρό καταβολῆς κόσμου, ὑπό τῆς  Βασιλίσσης τῶν Οὐρανῶν κ΄τῶν Ἀγγέλων .Ἀνατεθεῖσαι  ἐν τῷ ναῷ Κυρίας, τῆς Κυρίας κ΄ μόνης Κυρίας, κ΄ ἀνατραφεῖσαι πνευματικῶς, χάριτι μᾶλλον ἤ γάλακτι, ἐν τῷ  τῆς  Θεογεννήτορος πνευματικόν θάλαμον κ΄ παστάδα, ἐν ἧ τά θεῖα τελεσιουργῶνται.


           Ἀλλ’ ὅμως, καθ’ ὅσον ἀπέχουσιν ἀνατολαί ἀπό δυσμῶν, κ΄ ὅσον τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τῆς γῆς,κ΄ὅσο ἡ χρονική διαφορά τοσούτων ἐτῶν, τόσον κ΄ἀπειράκις ἀπείρως, ἀπέχουσιν τά διανοήματα ἡμῶν, ἀπό τά τοῦ Ἱεροῦ Πατρός Αὐτοῦ, κ΄τα πάγχρυσα κ΄χρυσύρροα  λόγια, τά  μυρίπνοα ἄνθη Ἐκείνου, ἀπό τήν ἡμετέραν πενιχράν κ΄ ἄμουσον προσλαλιάν, ἐπικαλοῦμαι τήν  χάριν κ΄ἀγάπην· τό φιλόστοργον κ΄φιλομόναχον· τό μακρόθυμον κ΄φιλάγαθον· τό καρτερόν κ΄ἐπίμονον· τό φιλόπονον κ΄φιλάνθρωπον  Ἐκείνου, κ΄ τήν ἐκχυθεῖσαν Αὐτῶ πλουσίαν χάριν  , ἵνα ἐπισκιάση, χρωματίση, χαριτώση , εὐλογήση, τάς ἡμετέρας ἄκομψας ρήσεις, ἀφοῦ ἀποβλέπουν πρός τήν κατάρτησιν κ΄σωτηρίαν .


         Ἡ χάρις, οὖν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, κ΄ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κ΄Πατρός,κ΄ ἡ κοινωνία τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος ,εἴη μετά πασῶν ὑμῶν (κ΄ἡμῶν) , διά τῆς εὐχῆς τοῦ  Ἀγίου ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, κ΄τοῦ ἠγαπημένου αὐτοῦ ἁγίου, τοῦ Ἀπ. 

Παύλου, διά τῆς ἡμετέρας γραφῆς,κ΄ὑμετέρας  ἁναγνώσεως.

         Εὐλογητός, οὖν ὁ Θεός ἡμῶν…νῦν κ΄ ἀεί…


         Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ δούς ἡμῖν ὁδούς σωτηρίας, κ΄ καλέσας ἡμᾶς (κ΄ ὑμᾶς) κλήσει ἁγία,κ΄συγκαταριθμήσας τοῖς ἱεροῖς κ΄Ὁσίοις ἡμῶν πατράσι κ΄μητράσι, κ΄εὐδοκήσας εὐλόγησεν ἡμᾶς κατοικεῖν , κ΄θεραπεύειν αὐτῷ, διά τῆς εἰς  τήν Κυρίαν ἡμῶν· ἁφοσιώσεως κ΄ ἀφιερώσεως, ἐν τῷ  πανιέρῳ ναῷ Αὐτῆς.


          Ἐν  δέ  τῷ  κατοικεῖν ἡμᾶς , ἐν τῷ ναῷ τῇς δόξης τῆς Κυρίας, κ΄συνηγμέναι ἐπί τῷ αὐτῷ , ἵνα ὁμοθυμαδόν κ΄ἐν ἑνί στόματι, δοξάζομεν, οἱ πήλινοι σύν τοῖς πυρίνοις , κ΄πάσῃ τῇ θριαμβευσάση Ἐκκλησία,τόν ἐν πᾶσι,κ΄παντί, κ΄ ὑπό πάντων δοξαζόμενον κ΄προσκυνούμενον  ὀρθοδόξως  τόν ἐν Τριάδι ἕναν Θεόν ἡμῶν,κ΄ἀξιώσαντι ἡμᾶς, τοῦ κ΄ ἐν νυκτί ἐπάραι τάς χεῖρας ὑμῶν εἰς ὑμνεῖν κ΄εὐλογεῖν κ΄δοξάζειν τόν Κύριον τῆς δόξης, τόν ἐποχούμενον ὑπό τῶν Χερουβίμ, τόν δεχόμενον θυσίαν αἰνέσεως, παρά τῶν ἐπικαλουμένων Αὐτῷ ἐν ὁσιότητι, κ΄πίστει, κ΄δεχόμενον, τάς  κατά δύναμιν ἡμῶν εὐχαριστίας, κ΄προσδεχομένους  ἡμᾶς, προσπίπτοντας τοῖς οἱκτιρμοῖς  Αὐτοῦ, προσκυνοῦντας Αὐτόν  κ΄ κατά δύναμιν δοξολογοῦντας, κ΄προσδεχόμενον τάς ἱκεσίας ἡμῶν, ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων, κ΄τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων κ΄ἱκεσίας, δεήσεις , ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου κ΄τάς εὐχαριστίας ἡμῶν , ἱκεσίας, δοξολογίας, δεήσεις , ἐξομολογήσεις, ἐντεύξεις, εὐλογήσεις, εὐχάς, ὕμνους  κ΄ ὑμνολογίας· εὐχάς κ΄δάκρυα· μετάνοιαν κ΄ἐξομολόγησιν· πτῶσιν κ΄ἀνάστασιν.


             Τίμιον κ΄ ἱερόν ποίμνιον, ἱερόν ἄθροισμα , ἁγία  παρεμβολή, διαπορθμευταί τῶν  αἰτημάτων  τῆς  Ἐκκλησίας κ΄Μονῆς πρός τόν Θεόν, κληρουχία τῆς  Παναγίας, συνασπισμός ἱερός, ὁρατή ἔκφρασις  τοῦ θείου θελήματος  εἰς  την ζωήν κ΄ Ἐκκλησίαν , κόραι ἱεραί κ΄ἅγιαι, ἐκλελεγμέναι  πρό καταβολῆς κόσμου, ἐκ τῆς νεάνιδος Κόρης, ὡς κληρουχία κ΄εὐαρεστία  Ἐκείνης , ἡ ἐκλέξασα κ΄ἀφορίσασα , πάσας ὑμᾶς έκ κοιλίας  μητέρων  ὑμῶν, κ΄ ἐν χρόνῳ κ΄ τόπῳ, συνήγαγεν έπί  τό αὐτό, ἀκούσασαι μυστικῶς κ΄ἀφώνως,, ἀλλά μυστικῶς κ΄πνευματικῶς τήν φωνήν  Ἐκείνης, διερχομένης  ὡς ὁ Υἱός Αὐτῆς, ἐκ τῆς  ‘’ Γαλιλαίας’’ ὑμῶν, κ΄ συναγαγοῦσα,  ἐν  τῶ  πληρώματι  τοῦ χρόνου , εἰς τήν ἱεράν ταύτην παρεμβολήν κ΄συστηθέντος ἱεροῦ αἱσθητοῦ,κ΄νοητοῦ θυσιαστηρίου , ἀναπέμπετε, δόξα,κ΄ αἵνεσιν  τῷ  ἐν  Ὑψίστοις δοξαζομένῳ  Τριαδικῷ  Θεῷ , ἐν  ὕμνοις κ΄ὡδαῖς  πνευματικαῖς, ἐν αἰνέσεις, δοξολογίαις , εὐλογίαις,κ΄εὐλογήσεις  εὐχαριστίαις, ἐν νυκτί κ΄ἡμέρα,· ἐν ἱεραῖς άκολουθίαις κ΄διακονίαις· ἐν ναῷ  κ΄ τραπέζῃ· εὐλογεῖτε· εὐλογεῖτε· εὐλογεῖτε· ὑμνεῖτε κ΄ὑπερυψοῦτε· κ΄εὐλογημέναι ἔσεσθαι, ἀπό τοῦ νῦν κ΄ἔως  τοῦ αἰώνος.


          Εἰ κ΄ τά  ἀνωτέρω  ἀνεκπλήρωτα , κ΄ἀνενέργητα τινά αὐτῶν τυγχάνουν, ὅμως,πρός αὐτά  ἐνατενίζομεν, κ΄ αὐτά ἐντρυφῶμεν· μελετῶμεν κ΄ὁραματιζόμεθα· ταῦτα «ἐκ τοῦ πνευματικοῦ καταστατικοῦ» τῆς ἀδελφότητος, ἄρθρα τινά, θεμελιώδη κ΄ἀμετάβλητα·ἀναλλοίωτα κ΄ἀναπροσάρμοστα·μή δεχόμενα τροποποιήσεις, τροπήν ἤ φυρμόν ἤ διαιρέσεις, ἀλλ’ ἑκατέρων τάς ἰδιότητας φυλάτττουσα, πορευόμεθα,κ΄φυλάττομεν τό  κατ’ εἰκόνα κ΄ὁμοίωσιν, κ΄τυγχάνομεν τοῦ ἐφετοῦ. Πολλάκις, εἴμεθα ἔρημοι ἀρετῶν ἤ θείας χάριτος, ὅπως λέγει,ὁ ἱερός Χρυσόστομος:«…οὐ παρά τό  μή δύνασθαι,ἀλλά παρά τό μή βούλεσθαι  ἔρημοι  πάντων ἐσμέν τῶν ἀγαθῶν· κ΄σαφής ἀπόδειξις τό,πολλούς τῶν ὁμογενῶν ἡμῖν, εὑρεῖν διαλάμποντας ἐν ἀρετῇ…»·παρ’ ἡμῖν δἐ,πολλούς κ΄πολλάς ,εὑρίσκομεν άνδρῶν τε κ΄γυναικῶν ,κ΄οὐ μόνον ἀλλά κ΄ παιδίων,νηπίων,κ΄ἀπαλῶν κορασίδων, ὑπερνικόντων κ΄ νικόντων τό κατά φύσιν κ΄ πορευομένων συνωδά τῷ ὑπέρ φύσιν , κ΄ὑπέρ φύσι γενομένων.Θαμβώνεται κάποια ψυχή,ὁρῶσα, ἐν γυναικεία φύσει,θείαν χάριν,ἐκπεμπομένην, ἀναδυoμένην,ἐκ σώματος φθαρτοῦ, εἰς τό ἐπικρατοῦν σκότος τῶν παθῶν κ΄ ἀσεβείας,κ΄κοινωνία ἐν ἧ τά πάντα καταλύονται,κ΄ἀντικαθιστῶνται τά ἰδανικά,μέ τά μηδενικά,κ΄ ἐκτιμᾶται ἐκ τῶν πολλῶν, ἡ ἀσέβεια, ἀθεΐα, κόσμος, χαρές, ἡδονές, δόξα, πλοῦτος,θεάματα. Ὁλίγοι εὑρίσκονται νά ἐνσαρκώνουν τάς ἡθικάς ἀξίας, νά πορεύονται κόντρα εἰς τό ρεῦμα, νά ἐνσαρκώνουν τό θεῖο θέλημα, νά ἀντιπροσωπεύουν τό θεῖον·νά παριστάνουν τήν ἀγγελικήν ζωήν κ΄βιωτήν ἐν γῆ· νά ἀμιλλώνται ταῖς ἀρεταῖς· νά πιστοποιῆται ἡ  πίστις·νά ἐνεργοποιεῖται ἡ χάρις· νά βιώνεται ὁ Χριστός· νά σηματοδοτοῦν τήν αἰωνιότητα·νά ἐνσαρκώνουν τόν Χριστόν· νἀ τηροῦν τό κατ’εἰκόνα , νά ὡραΐζουν τό  καθ’ὁμοίωσιν.Οὗτοι ὅμως,οἱ ὁλίγοι, ἐν ἀριθμῷ, ἀλλά πολλοί διά τῆς συνεργούσης θείας χάριτος, εἶναι τό μικρό ποίμνιον,περί οὗ ὁ Κύριος εἴπε «…μή φοβοῦ, τό μικρό ποίμνιον…»·ὁλίγοι ἦσαν κ΄οἱ Ἀπόστολοι, πολυάριθμοι οἱ ἀσεβεῖς,κ΄ἐνίκησαν·οὗτοι, λέγω, οἱ ὁλίγοι, ἐλέγχουν διά τῆς βιοτῆς κ΄τῆς σιγώσης πορείας των, τούς πολλούς ,κ΄ ἀφυπνίζουν ναρκομένας πνευματικάς συνειδήσεις,κ΄ὁδηγοῦν πρός φῶς τῆς γνώσεως, πρός πνευματική  ζωή κ΄ ἐργασία ἀρετῶν. Δέν ἀρκῆ μόνον ὁ ἐγκωμιαστικός λόγος διά τούς Ἁγίους μας, οὐδέ κἄν ἡ προσεκτική ἀκρόασης τῶν θεοφόρων λόγων των, ἐάν παραλλήλως, δέν γινόμεθα,οὐχί μόνον ἀκροαταί, ἀλλά κ΄ποιηταί, (ἐργάται) τῶν λόγων αὐτῶν,κ΄ ἄν δέν συντελοῦν ταῦτα εἰς ἀλλαγήν φρονήματος κ΄βιώματος , ἀλλ’ ἐμένομεν εἰς τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν τοῖς παθήμασι κ΄ἐπιθυμίαις, πολλῷ μᾶλλον , ὅτι ὁ Κύριος , δέν εὑρίσκεται θεατής ἔμπροσθεν τῆς βιωτῆς , ἀγῶνος,πολέμου ἤ κ΄τραγωδίας ἡμῶν,ἀλλά ἀντικαταπέμπει, ἄγγελον φωτός, ἐκπρόσωπον αὐτοῦ, ἵνα ἀναγγελεῖ ἡμῖν τά θεῖα,κ΄ἐνισχύει, εἰς τάς δυσκολίας κ΄πνευματκά ἡμῶν παλαίσματα· «…εἰ μή , ὁ Θεός εἶ ἐν ἠμῖν,οὐδείς ἡμῶν ἀντισχεῖν ἠδύνατο ἐχθροῦ κάλεσμα·οἱ νικῶντες γάρ , ἔνθεν ὑψοῦνται…» ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας , ὡς βίωμα, κ΄νουθεσία· ὑπάρχει τό  θεῖον, ἀοράτως ὁ ἀόρατος, ἀοράτως, ὅπισθεν τοῦ ὁρατοῦ,τοῦ ἐκπροσώπου, τοῦ Πνευματικοῦ, ρητορεύουν τά θεία,μυσταγωγῶν τούς μύστας , ὁδηγῶν, ἀσφαλίζων, εὐλογῶν, ἁγιάζων, ἐνισχύων τούς ἀδυνάτους. Eἰς τούς ἀθλητικούς ἀγώνας, ὁ διαιτητής παρίσταται οὐδέτερος, ἀδύνατος νά βοηθήση κ΄συντρέξη κ΄ ἁπλῶς παρακολουθῶν τούς ἀθλητάς· ὅμως, πάλιν κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, εἶναι ἐντελῶς διαφορετική ,ἡ στάσις τοῦ θείου, τοῦ Θεοῦ, εἰς τήν πορείαν τῆς ζωῆς μας:«…ὁ Δεσπότης ὁ ἡμέτερος, οὐχ’ οὕτως, ἀλλά κ΄ συναγωνίζεται, κ΄ χεῖραν ὀρέγει, κ΄ συνεφάπτεται, κ΄ μονονουχί πανταχόθεν τόν ἀντίπαλον ὑποτεταγμένον ἡμῖν παραδίδωσιν, κ΄πάντα ποιεῖ κ΄ πραγματεύεται, ὥστε δυνηθῆναι ἡμᾶς καταγωνίσασθαι, κ΄ τήν νίκην ἄρασθαι, ἵνα τόν ἁμαράντινον στέφανον ἐπιθῆ τῇ ἡμετέρᾳ κεφαλῇ …» Ὤ !!!  θεῖον ἄκουσμα!!!  ὤ! θεῖον λάλημα! ὤ ! μήνυμα οὐράνιον ! ὤ ! εὐῶδες θυμίαμα ! ὤ ! δρόσος Ἀερμών ! ὤ ! ἐλπίς ἀκαταίσχυντε !  Ὅπως ὁ διάλογος τοῦ Ἀβραάμ (τοῦ ἐνός) μέ  τόν Θεόν (τόν Ἕναν) ἦτο ἕνα εἶδος συναλλαγῆς διότι ἐπεδίωκεν διά τῆς θείας ἐπικλήσεως κ΄ ἐρωτήσεως, νά «ἐνθυμηθῆ» ἐνεργοποιήση τά φιλάνθρωπα κ΄ οἰκτίρμονα σπλάγχνα, βασανιζόμενος, διά τήν σωτηρίαν εἰς τόν ἀριθμόν ὁλίγων ἐνδεχομένων δικαίων, κ΄ ἐάν εὑρίσκοντο δέκα δίκαιοι, θά ἐσώζοντο χάρι αὐτῶν κ΄οἱ πολλοί, οὕτως, κ΄ἡ θεία ταύτη φωνή, ὁ χρυσοστομικός κάλαμος, τό ἅγιο στόμα, τό πάναγνο σῶμα,ἡ  ἁγνή περιστερά, ὁ οὐράνιος ἄνθρωπος, ὁ ἐπίγειος ἄγγελος, ὁ φίλος τοῦ Θεοῦ,ὁ καλός ποιμήν, ὁ ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ νυμφαγωγός τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἐγγυητής τῶν ἀμαρτωλῶν,τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ νοῦς τοῦ Θεοῦ ,ἡ πνοή τοῦ Πνεύματος… Διά τῶν ἁνωτέρω ἐγγυᾶται τἠν ἐνεργοποίησιν τῆς θείας χάριτος, τήν θείαν ἀρωγήν·τήν βοήθειαν  ἐξ’ ὕψους· δι’ὅσους ἐργάζονται τά θεῖα , ζοῦν τά θεῖα·ἀκολουθῶν τόν Θεόν·ἀφήνουν  τόν εὑατόν αὐτῶν·σηκώνουν τόν Σταυρόν,κ΄ συμπορεύεται ὡς καλός ποιμήν ὁδηγῶν πρός τόν Μέγαν Ἀρχιποίμενα. Ἡ ὕπαρξις, ἡ βιωτή θεοφόρων ψυχῶν·μοναχῶν·ὧν ἀκολουθοῦν τόν Κύριον · τῶν ἀγωνιζομένων·τῶν ἀθετηκότων τό οἰκεῖον φρόνημα κ΄ θέλημα· τῶν ὑπακουόντων τοῖς θείοις προστάγμασι· τῶν  Μεγαλομαρτύρων γνησίων ὑποτακτικῶν · δέν εἷναι  τυχαῖα ὑπόθεσις, οὐδέ ἁπλή.Οὗτοι δέν ζοῦν μόνο διά τόν εὑατόν τους· ἡ παρουσία τους, ἡ βιωτή τους,ἔχει ἄμεσα ἤ ἔμεσο ἀντίκτυπο·παρακινοῦν πρός αὐτοέλεγχο· ἀφυπνίζουν,σιωπηλῶς· ὁδηγοῦν εἰς ἀναθεώρησιν ζωῆς·ἐξευμενίζουν τό θεῖον·ἐνεργοῦν ἱεραποστολικῶς· θεραπεύουν,πνευματικῶς·φωτίζουν πνευματικῶς·πρεσβεύουν διηνεκῶς·ἱλαρύνουν τό θεῖον:«…ἐάν δέκα δικαίους εὕρω, οὐ μή ἀπολέσω τήν πόλιν…»λέγει ὁ Θεός·δύναται γάρ, ἡ τῶν ὁλίγων· ἀρετή, ἐξευμενῖσαι τό θεῖον, κ΄ κρῦψαι τῶν πολλῶν τήν κακίαν.Διότι,πάλιν κατά τον ἱερόν Χρυσόστομον:«..πολλή ἡ τοῦ Δεσπότου ἡμῶν ἀγαθότης, κ΄πολλάκις, οἶδεν, δι’ὁλίγους δικαίους, τῶν πολλῶν χαρίζεσθαι τήν σωτηρίαν..» Ἀλλά,συνεχίζει τι λέγω , δικαίους ; Πολλάκις ὅταν μή εὑρεθῆ ἐν τῶ παρόντι βίῳ δίκαιος, διά τήν τῶν τετελευτηκότων ἁρετήν τῶν ζώντων κήδεται,κ΄βοᾶ λέγων: Ὑπερασπιῶ τῆς πόλεως ταύτης, δι’ ἐμέ, κ΄διά Δαυίδ τόν παῖδα μου…Δ΄ Βασιλ.ιθ΄34· οἶδες φιλανθρωπίαν Δεσπότου;Πῶς τιμᾶ τούς ἐν ἀρετῆ διαλάμποντας;Πώς αὐτούς προτίθησι, κ΄ ἀνταξίους δείκνυσι παντός τοῦ πλήθους;...» Ὤ!!! θεία τιμή!!! ὤ!!! πλοῦτος!!! ὤ!!! θησαυρός!!! ὤ!!! δώρον!!! υἱός Θεοῦ κηρύττεται κ΄δείκνυται κ΄ὁμολογεῖται ὁ Δαυίδ· κ΄ ὑπό τινός; οὐχί ὑπό βασιλέως ἤ ἄρχοντος ἤ αὐτοκράτορος·οὐχί ὑπό ἀξιωματούχου ἤ πρεσβευτοῦ,ἤ ὀνομαστοῦ,ἀλλά ἐκ τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ!!! Υἱοποιεῖται ὁ πρίν ἀσεβής κ΄παροργίσας τόν Θεόν διά τά διττά θανάσιμα ἁμαρτήματα,ἀλλά ἐπιστρέψας, διά τῆς μετανοίας ,κ΄ἐργασίας τῶν ἀρετῶν,καθαρίζεται, ἐκλέγεται ὡς ρίζα τῆς κατά σάρκα γενεαλογίας τοῦ Κυρίου, εὐαρεστῆ τὀν Θεόν, ὁμολογεῖται ὡς υἱός Θεοῦ,ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας·κ΄ἀπό υἱός κολάσεως, ἐγένετο υἱός Βασιλείας·ἀπό τό ναδίρ τῶν παθῶν,ἔφθασε εἰς το ζενίθ τῶν ἀρετῶν· Ὁ ἁμαρτήσας θανασίμως, ἀνακηρύττεται θεοπρεπῶς· κ΄ἀπολαμβάνει πλουσίαν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ , ὁ πεσών κ΄ ἀναστάς· κ΄ τά λέγω αὐτά, οὐχί ὅτι πρέπει κάποιος νά ἁμαρτήση, διά νά ἀποκτήση μεγίστην χάριν,ἀλλά ὅτι ἔχομεν τοιοῦτον Δεσπότην κ΄κηδεμόναν, ὅστις δύναται,ἀκόμα κ΄ ἀν κάποιος ἔχει πέσει θανασίμως,νά ἰαθῆ θεοπρεπῶς,κ΄ἀποκτήση πλουσίαν τήν χάριν διά τῆς μετανοίας κ΄ προθυμίας. Δόξα, οὖν δῶμεν τῷ Θεῷ, ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς,ἐκ τῆς ματαἰας τοῦ κόσμου τυρρανίδος κ΄πορείας, κ΄ καλέσας κλήσει ἁγία, συνήγαγε ἡμᾶς ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἐπί τό αὐτῷ, ἐν σκηνώματι ἁγίῳ, ἐν οἴκῳ Θεοῦ, ἐν παστάδι Θεομητορική, κ΄συναρίθμησε οὐχί τοῖς ἁπλῶς κλητοῖς,ἀλλά τοῖς ἐκλεκτοῖς. Αὕτη ὅμως ἡ κλήση,κάλεσμα,ἐκλογή, σηματοδοτῆ κ΄εὐθύνας, ὑποχρεώσεις· ἐνθυμήσεις· δουλεύουμε τῷ Κυρίω· ἐργαζόμεθα τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι· αὐτό συνεπάγεται εὐθύνας κ΄ ὑποχρεώσεις· δέν ἁνήκομεν εἰς τάς κατά κόσμον οἰκογενείας μας, ἀλλά εἰς τήν Ἐκκλησίαν· δέν ἀνήκομεν εἰς τούς εὑατούς μας, ἀλλά εἰς τόν Κύριον· μέ ὅτι συνεπάγεται αὐτό.Ἔχουμε ἕνα τρίπτυχο, μέσα εἰς τήν ἀνευθυνότητα, μέσα εἰς τήν ἀδιαφορίαν, μέσα εἰς τήν φυγήν, ἐκφυγήν τῶν πολλῶν : εὐθύνες· χρήση εὐθυνῶν· χειρισμός κ΄ αὔξηση αὐτῶν. Οὐδέν πλάσμα τοῦ Θεοῦ, στερεῖται δώρων κ΄ ἱκανοτήτων δημιουργικῶν· πολλῷ  μάλλον,ἡμεῖς οἱ κληθέντες διά τό μέγα τοῦτο μυστήριο κ΄ ἐπάγγελμα,τήν μοναχικήν πολιτείαν.Εἰς τήν παραβολήν τῶν ταλάντων (Ματθ.΄ κε΄) ὁρῶμεν  ἐκφραζομένη, αὐτήν τήν ἀλήθειαν· ἡ νέμεσις : δέκα, πέντε,δύο, ἤ ἕν, δέν σημαίνει ἀδικία, ἤ ἀνισότητα, ἤ προτίμηση,ἤ συμφεροντολογία,ἀλλά ὁρῶμεν Θεοῦ συγκατάβασιν, θείαν δικαιοσύνην κ΄ διάκρισιν· ὁρῶμεν μίαν πραγματικότητα.Ἐνῶ εἴμεθα ὅλοι ἴσοι, δέν εἴμεθα ὅλοι ἴδιοι· ὁ μέν ἕχει τήν  α΄  δυνατότητα ἤ ἱκανότητα· ὁ δέ ,  β΄ τήν ἄλλην· ἄλλος διαφορετική· ὅπως ἐσημειώθη εἰς τήν προηγουμένην ἐπιστολήν,μέ τήν νομήν τῶν χαρισμάτων, ὧν ἐνεργεῖ  ἕν κ΄ τό αὐτό Ἅγιον Πνεῦμα· ἐνθυμεῖσθε ; Οὐδείς  στερεῖται· οὐδείς ἀδικεῖται·οὐδείς ἀπορρίπτεται· ἡμῖν ἔγκειται ὅπως  ἐπισημάνωμε τό τάλαντον ἐκ τοῦ βάθους τοῦ εἶναι μας,νά τό ἀξιοποιήσωμε κ΄ αὐξήσωμε. Ὑπευθυνότητα οὖν κ΄  πολλαπλασιασμός τῶν ταλάντων· ἐν ἡμῖν ἐνεργεῖται, διά τῆς ὑπακοῆς κ΄ τηρήσεως τῶν μοναχικῶν θεσμῶν,κ΄οἵων ἐντέλλεται ἡ ὅλη  τάξις τῆς καθ’ ἡμᾶς ἱερᾶς Μονῆς·διά τούτων πολλαπλασιάζομεν τό τάλαντον.Θέλετε νά γνωρίσητε κ΄ τήν «ἀριθμητικήν» τῆς παρακοῆς,τῆς ἰδιορρυθμίας , τῆς ἐμμονῆς τῷ ἰδίῳ θελήματι,τῆς ἀντιλογίας : «Ἄκουε οὐρανέ, ἐνωτίζου ἡ γῆ , συνύετε, κόραι τῆς Πανάγνου : ἐνεργούμενα κ΄ πραττόμενα τά ἀνωτέρω γεγραμμένα : προσθέτουν ἀνησυχίας, ταραχάς, συγχύσεις· ἀφαιροῦν,τήν δημιουργικότητα,  ἐνεργητικότητα, θείαν χάριν, πολλαπλασιάζουν, τούς λογισμούς, πειρασμούς, δυσκολίες, πάθη, ἀτιμίες, διαιροῦν , τά ἰδανικά, ἐνδιαφέροντα, προθυμίαν, ἀγωνιστικότηταν». Ὅπου λοιπόν τάλαντα,ἐκεῖ κ΄εὐθύνες· ὅπου εὐθύνες, ἐκεῖ κ΄θυσίες,κόποι, πόνοι, ἱδρῶτες, παλαίσματα, ἐναντιώσεις  γινόμεθα ὑδατοφράκτες,, συγκρατοῦντες  τάς πλημμύρας τῶν κακῶν ὑψόθεν πρός τήν κοινωνίαν· γινόμεθα τά δένδρα, οὐχί ἄκαρπα, ἀλλά παρά τοῖς διεξόδοις τῶν ὑδάτων, καρποφοροῦντες ζωήν πνευματικήν , ὀξυγόνο πνευματικό εἰς τήν μολυσμένην  ἀποπνικτική κοινωνίαν· Τί σωτήριος ρόλος τῶν δένδρων!!! Ὅμως, παρ’ ὅλα αὐτά, τί δέν  ὑποφέρουν!!! Πολλάκις γίνονται ἐμπρησμοί δασῶν!!! τοιαύτη ἀνταπόκρησις πολλάκις· νοεῖτε ἅ λέγω. Ὅμως, μήν λησμονοῦμε τό τάλαντον· τιμήσωμεν  τόν Δοτῆρα· δικαιώσωμεν τήν ἐκλογήν· μήν λησμονήσωμεν τά τεράστια κοιτάσματα πνευματικῶν δυνάμεων,ὅπου κρύβουν  τά τάλαντα· διά τούτων τά ἀδύνατα γίνονται δυνατά·ὁ Κύριος ἐργάζεται δι’αὐτῶν · Οἱ ὁλίγοι,οἱ ἐκλεκτοί, οἱ κληθέντες, ἀν κ΄ὁλίγοι κ΄μικροί, κ΄ μωροί κατά κόσμον, ὅμως εἴμεθα καρπός τῆς ἀμετρήτου ἀγάπης θεϊκῆς·  τῆς Βουλῆς τοῦ Ὑψίστου· κλῆρος τῆς Δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου· Ἕκαστος ἡμῶν, δέν στηρίζεται εἰς τόν εὑατόν του, ἀλλ’ εἰς τόν Θεόν ὅς ἐκ «τηλικούτων κινδύνων κ΄θανάτου» ἐρρύσατο,κ΄ἐνεργεῖ, παρουσιάζεται ἐν τῷ κόσμῳ δι’ ἡμῶν. Τοιαύτη πρέπει νά εἶναι ἡ βιοτή,  ἡ πορεία μας , τοιαύτη, ὥστε νά παρουσιάζει ἐν γῆ, τόν οὐράνιον Θεόν· ἐν σάρκα,τόν ἀσώματον Θεόν·ἐν χρόνῳ τόν Ἄχρονον.Μικροί ὡς ἀριθμός, πλῆθος, σύνολον· μεγάλοι διά τῆς θείας χάριτος, εἰς πίστιν, εὐσέβειαν, ὑπακοήν. Ὅτε διεμέροιζε ἔθνη ὁ Ὕψιστος…ὅτε συνεκάλεσε, συνεκρότησε,συνέστισε, καθιέρωσε ἡμᾶς, κ΄καθιερωθήκαμεν, ἐνέταξε εἰς διακονίαν· ἕκαστος ὅπου ἐκλήθη·αὐτό τό πεδίον δράσεως,ὁ ἀμπελών, ἡ ἐργασία· ἐν αὐτοῖς μᾶς ἔταξε ὁ Θεός· ἐργάζεσθαι κ΄φυλάττειν τόν Παράδεισον· ἐν αὐτοῖς τοῖς διακονήμασι,διά τῆς εὐπειθείας κ΄ ὑπακοῆς, δυνάμεθα νά ἀναπτύξωμεν ὅλας τάς ἱκανότητας, αὑξήσωμεν τό τάλαντον· ὁ γεωργός ἁπλῶς σπέρνει, καλλιεργεῖ· ἡ γῆ κ΄ὁ σπόρος κρύβουν μία δύναμιν τήν θεϊκήν εὐλογίαν κ΄ καρποφορεῖ. Οἱ δυσκολίες, ἡ διακονία, οἱ δυσκολίες, μᾶς ὑπενθυμίζουν, ὅτι εἶναι αὐτό τό ὁποῖον  ζητᾶ ὁ Θεός παρ’ ἡμῶν, κ΄ καλούμεθα νά φανοῦμεν φρόνιμοι κ΄ πιστοί οἰκονόμοι τῆς θείας χάριτος· Τί ψάλλαμεν μέχρι πρότινος; «Γηγενεῖς παλάμαι, οἰκονόμοι τῆς χάριτος…» Καλούμεθα διά τῶν διακονιῶν κ΄ ὑπακοῆς, νά γίνουμε ὅπως μᾶς θέλει ὁ Κύριος, πιστοί δοῦλοι, πιστοί  οἰκονόμοι.Μᾶς ἔθεσε, ἵνα φυλάττωμεν κ΄ ἐργαζόμεθα ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς κλήσεως· δέν γινόμεθα «εὐαγγέλια», ἀλλά ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου· δέν λέγομεν τίποτα ἀφ’ ἑαυτοῖς, ἀλλά τά τοῦ Κυρίου· Ἡ Ἐκκλησία μας δέν χρειάζεται  σωτῆρες· εἷς ἐστίν ὁ Σῶστος κ΄ Σωτήρ,ὁ Χριστός· πάντες ἡμεῖς ἐσμέν μαθηταί αὐτοῦ, εἰ ἐκτελοῦμεν τά ἀρεστά αὐτῷ, κ΄ χάριτι ἐσμέν σεσωσμένοι, οὐ διά τάς δικαιοσύνας ἡμῶν τάς ἀνυπάρκτους, οὐδέν γάρ  ποιοῦμεν,ἀλλά ἐλέῳ Θεῷ, ἐκ τῆς σταυρικής θυσίας αὐτοῦ.Μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία, ἵνα γενόμενοι φῶς κ΄ φῶτα, νά ἐκφράζομεν διά τῆς βιοτῆς ἡμῶν, τήν ὀρθόδοξον θεολογίαν κ΄ τήν ζῶσαν κ΄ζέουσαν πίστιν τῆς Ἐκκλησίας μας.Ζητεῖ νά γίνουμε φορεῖς τῆς θείας χάριτος, κ΄οὐχί ἀχθοφόροι· νά γίνουμε ἀναμεταδότες τῶν ἀληθειῶν τοῦ  Εὐαγγελίου, τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, κ΄ οὐχί ἀναμεταδότες τῶν παραλόγων, τῶν λογισμῶν,τῶν μελλόντων πληροφοριῶν, τῶν μελλόντων γενομένων· τηροῦντες τά πρῶτα γινόμεθα ἀπλανεῖς ἀστέρες, πατέρες, μητέρες· ἐνεργοῦντες τά δεύτερα, γινόμεθα ἀμόναχοι μοναχοί, πλανόμενοι κ΄ πλανῶντες. Διά τῶν πρώτων γινόμεθα ἀποθηκάριοι τῆς θείας χάριτος, ἀγωγοί τοῦ πνεύματος, σκεύη ἐκλογῆς· διά τῶν δευτέρων γινόμεθα σπήλαια ληστῶν, ληστρικά καταγώγια, τόποι ἔρημοι, ἄνυδροι, ἄβατοι τῷ Θεῷ, βατοί κ΄ προσπελάσιμοι μόνο τῷ πονηρῷ. Ὁμιλοῦμεν διά τῆς σιωπῆς· κηρύττομεν διά τοῦ βιώματος· ὁμολογοῦμεν διά τῆς ὑπομονῆς· μαρτυροῦμεν διά τῆς ὑπακοῆς· περιοδεύομεν διά τῆς στάσεως· κ΄ ἀποτελοῦμεν διά τῆς ὁμοψυχίας κ΄ καρτερίας,τήν ὁρατήν ἔκφρασιν τοῦ θείου θελήματος  εἰς τήν ζωήν μας, κ΄ εἰς τήν ζωήν τῶν προσκυνητῶν, στήν πορεία κ΄ ἀγώνα αὐτῶν πρός σωτηρίαν. Τιμή μεγίστη, μά κ΄ εὐθύνη τεραστία· κείμενοι ἐπ’ ὅρους ὑψηλοῦ, αἰσθητοῦ κ΄ νοητοῦ, ὁφείλομεν νά εἴμεθα τύπος  κ΄ ὑπογραμμός, πᾶσι πρός σωτηρίαν· ὁφείλομεν νά εἴμεθα παραδοσιακοί, τηροῦντες τά μοναχικά θέσμια, τά τυπικά, τά πατερικά, τά γνωμικά, τά ἐντελλόμενα ἡμῖν, κ΄ οἵα ἐκληροδότησαν ἡμῖν οἱ θεοφόροι ἡμῶν πατέρες κ΄ μητέρες, οἱ πρό ἡμῶν  ὁσίως βιώσαντες, κ΄ καθηγιάσαντες διά τῆς ὁσίας βιοτής  αὐτῶν, διά τῶν δακρύων,ἀγώνων, μετανοίας, προσευχῶν, ταῦτα τά ἱερά κ΄ ὅσια, ἅ κ΄ παρέδωκαν ἡμῖν ὡς πολύτιμον μαργαρίτην. Κ΄  ὅπως ἀνάγκη ἐστίν κ΄ κανών, ἵνα τηροῦμεν τά τῶν γραφῶν, κ΄ μή μετέρομεν ὅρη ἅ ἔθεντο οἱ πατέρες ἡμῶν, οὕτω ἀναγκαῖον  κ΄   σύμψυχον,ἵνα τηρῶμεν, ἅ παραδεδώκασιν οἱ πατέρες ἡμῶν,κ΄ ὁφείλομεν φυλάττειν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ. Ἀγωνιζόμεθα τόν καλόν ἀγώνα  τῆς πίστεως, ἵνα κηρύττομεν τό Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει διά τῆς σιωπῆς, ὑπακοῆς, βιοτῆς· ἀγωνιζόμεθα, ὡς καλοί στρατιῶται τῆςπαρατάξεως Κυρίου, ἵνα πιστωθῆ τό Εὐαγγέλιον, γινόμεθα «πωληταί τοῦ Εὐαγγελίου» οἱ πολισταί τῆς ἐρήμου· ἀγωνιζόμεθα  ἵνα ποιήσομεν τόν κόσμον ὡς Εὐαγγέλιον, ὡς  Ἐκκλησία, κ΄ οὐχί τό Εὐαγγέλιον κ΄ Ἐκκλησία, ὡς τόν κόσμον. Καλούμεθα νά ἐκκλησιάζομεν τόν κόσμον, κ΄οὐχί νά ἐκκοσμικεύομε τήν Ἐκκλησίαν· νά ἐκφράζουμε διά τῆς ὅλης βιοτῆς ἡμῶν, τό: «…οὐχί ἐστέ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου,καθώς· ἐγώ οὐκ εἰμί ἐκ τοῦ κόσμου τούτου…»· ταπεινούμενοι νά ἐνθυμούμεθα τό «…οὐχί ὑμεῖς ἐκλέξατε ἐμέ, ἀλλ’ ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου…»· νά γινόμεθα διά τῆς παρουσίας ἡμῶν φορεῖς τοῦ ἑσχατολογικοῦ χαρακτῆρος,κ΄ οὐχί νά  ζητοῦμεν τά μέλλοντα συμβαίνειν, κ΄ ἅ  ὁ Θεός ἔθετο ἐν τῇ ἐξουσία Αὐτοῦ. Τό ὅλον τυπικόν τῆς Μονῆς, ἡ τηρουμένη τάξις τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν,· ἡ τάξις προσελεύσεως τῆς ἀδελφότητος, εἰς τάς ἱεράς ἀκολουθίας· ὁ νηπτικός προσανατολισμός· ἡ κοινοβιακή τάξις· ἡ διακονία· ἡ  κατά κέλλας ἡσυχία· αἱ ἡμερήσιαι ἀκολουθίαι· τά τρίωρα· ἡ ποτέ ἀκοίμητος τάξις· αἱ Τιμιωτέραι, πάλαι· τό μοναχικόν σχῆμα· ἡ σκέπη· ἡ ὑπακοή· ἡ εὐλογία· ἡ παρουσία τῆς ἀδελφότητος· αἱ νυκτεριναί κατανυκτικαί ἀκολουθίαι· αἱ ἀναγνώσεις· τό κατανυκτικό,κ΄ ἥρεμο ψάλσιμο·ὁ  χορός τῶν ἀδελφῶν· τά προσκυνητάρια· τά κανδήλια μέ τό ἀπαλό ἄναμα· ἡ λειτουργική δομή τῆς Μονῆς· ἡ σύναξις τῆς ἀδελφότητος· τό ἄγονον κ΄ ἀπρόσιτον κ΄ δύσβατον τοῦ χώρου, ὅλα ταῦτα ἀποτελοῦν,  μία σιωπῶσα παραίνεση τῆς Μονῆς,κ΄ κατ’ ἐπέκτασην τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο εἶναι μία ἀναφορά, μία προσφορά, ἕνα σημεῖο φωτεινό· φάρος· πυξίδα· σήμανσις ἡ Μονή εἰς τόν πονεμένον ἄνθρωπον ὁ ὁποῖος ἔρχεται εἰς τήν Μονήν,  ἵνα ἀκούση  «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» κ΄ οὐχί ἵνα  τάς ἡμετέρας φλυαρίας κ΄ καινολογίας· ἔρχεται ὅπως ἐξολομογηθῆ, κ΄ οὐχί ἵνα τοῦ έξομολογούμεθα· νά ἀποθέση τό βάρος του· οὐχί ἵνα σηκώση κ΄ τά ἡμέτερα φορτία. Διά τοῦτο χρειάζεται προσοχή κ΄ προσευχή.Τα λόγια μας νά εἶναι λόγια τοῦ Λόγου· λόγια ἁγνά, καθαρά, αἰώνια, διαμένοντα αἱωνίως· κεκαθαρμένα  ἑπταπλασίως· ὡς χρυσός ἐν χωνευτηρίω· νά εἶναι ἐμπειρία ζωῆς, ἀφοῦ  παθαίνουμε κ΄ μαθαίνουμε τά θεῖα· νά εἶναι λόγια καινά,κ΄ οὐχί κενά, φλυαρία,ἀναδυόμενα ἀπό «τό κουτί τῆς Πανδώρας», τοῦ ἀκαθάρτου λογισμοῦ μας.Ὁσάκις δέν δυνάμεθα νά εἴπωμεν λόγον ἀγαθόν, νά μεταφέρουμε τήν ψυχήν, τήν προσκυνήτρια, μέ ἀγάπη  Χριστοῦ, ἔμπροσθεν  εἰς  τήν εἰκόνα τοῦ προσκυνηταρίου, νά προσευχηθοῦμε μαζί, νά μετανοίσωμε μαζί, νά μερισθοῦμε τό βάρος τῆς ψυχῆς, νά  ἀναπαυθοῦμε πάντες. Αὐτά μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ ἱερός Παῦλος, ὅταν κηρύττει, κ΄ λέγει διά κάθε ψυχή «…ἀναζωσάμενοι τάς ὁσφύας τῆς διανοίας ὑμῶν, νήφοντες, τελείως ἐλπίσατε , ἐπί τήν φερομένην ὑμῖν χάριν… μή συσχηματιζόμενοι…ἀλλά κ΄ αὐτοί  Ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ  γενηθῆτε…». Μᾶς καλεῖ νά εἴμεθα ταπεινοί δούλοι, διάκονοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐν ταυτῶ,νά εἴμεθα δυνατοί, φῶτα, σταθεροί, ἀμετακίνητοι πρός τό κακό· ἀσυμβίβαστοι πρός τό ἀνορθόδοξο, ἀκλόνητοι κ΄ σταθεροί εἰς τά ἰδανικά κ΄ ἁξίες.Οὕτως καθιστάμεθα, Μάρτυρες κ΄ ὁμολογηταί· Ἀπόστολοι κ΄ ἱεραπόστολοι· φορεῖς κ΄ φύλακες· θεματοφύλακες· παραδοσοφύλακες κ΄ ἀναμεταδότες· νά μήν διαψεύδομεν τήν ἰδιότητα κ΄ κλήση μας· μήν ἀποδεικνύμεθα διαφορετικοί ἐν πράξει, ἀπ’ ὅτι φαινόμεθα (ἐν θεωρίᾳ)· Μία ἀσυνεπής στάση: σκανδαλίζει τούς ἐχθρούς· χαροποιεί τούς δαίμονας·λυπεῖ τό πνεῦμα· ἀπομακρύνει τούς ἐνδιαφερομένους· ἀποδυναμώνει τούς διψύχους,οἱ ὁποῖοι ζητοῦν ἥ θά ἀνέμενον παρηγορία κ΄ ἐνθάρρυνση.Ὁ μοναχός ἀνήκει εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Ἁγίων· ἐν δυνάμει εἰς τήν τῶν πρωτοτόκων· εἰς τήν σύναξιν τῶν Μαρτύρων· εἰς τόν χορόν τῶν Ἀποστόλων·εἰς τόν συνασπισμόν τῶν ὁμολογητῶν· βιώνει τό «μελίζεται κ΄ διαμερίζεται» ἀλλά αἰσθάνεται τό « ἐσθιόμενος κ΄ μηδέποτε δαπανώμενος·μελιζόμενος κ΄ μή διαιρούμενος»μυστήριον ἐπί μυστηρίῳ.Ὁ μοναχός εἶναι ἐξ’ οὐρανοῦ· ἀπεσταλμένος ἐκ τοῦ Θεοῦ·ὄργανό Του ἀρωγός τῆς χάριτός Του γίνεται καταφύγιον· σηματοδότης· ὁδηγός τῶν ποθούντων τήν σωτηρίαν εὑρισκόμενοι, συναντόμενοι, ἐνώπιος ἐνωπίῳ ἡ μόνη με τό μόνον κ΄ τά πάντα πληρῶν· λαμβάνουν νέον ὄνομα καινόν, ἵνα ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωσιν· ἴσως νά «ὑπολέλεινται μόνοι μονώτατοι…Γ΄ Βασιλ. ιθ΄»ἀλλά διά τοῦτο φανερώνουν τόν ἔνθεο πόθο τήν λαχτάρα τῆς ψυχῆς νά συναντᾶ  τόν Δημιουργόν κ΄ Πλάστην κ΄ ὡς δίκην διψώσης ἐλάφου τρέχει ἵνα τυχεῖν τοῦ ἐφετοῦ. Αὐτό τό «μόνος μονώτατος» τοῦ προφήτου Ἠλιοῦ γίνεται ἔμβλημα τοῦ μοναχοῦ· δέν μαρτυρεῖ ὁλιγοπιστία ἤ ἀπόσυρση, ἐγκατάλειψη τοῦ ἀγῶνος,ἀλλά μίαν πραγματικότητα, ἕναν  πόνον τοῦ ἀγωνιστοῦ, ὁ ὁποῖος βλέπει μία ὁμαδική ἀποστασία ἀπό τό θεῖον κ΄πονᾶ, πεινᾶ, διψᾶ τήν δικαιοσύνην· ἕνα μέρος ….μόνος μονώτατος, ὁλίγοι, ἀπομακρύνονται ἐκ τοῦ κόσμου κ΄ μέ ἕναν ἱερό πεῖσμα, ἐνάντια εἰς τό κατεστημένο τῆς κοινωνίας, κηρύττουν διά βίου τήν ματαιότητα τῶν κοσμικῶν κ΄ ὑλικῶν ἀγαθῶν κ΄ ὅτι « ἑνός ἐστί χρεία»· ὅτι οὐκ ἔχουμε ἐνταῦθα μένουσαν πόλιν,ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν· ὅτι πάροικοι κ΄ παρεπίδημοι ἐσμέν· ὅτι ἀνάγκη ,μιᾶς ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου ἁπαρχήν. Οὕτως οἱ θεοφόροι πατέρες ἡμῶν, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι,θλιβόμενοι,κακουχούμενοι (κ΄ οὐχί καυχώμενοι) ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος· ἐθεώρουν ξένους κ΄ νεκρούς εὑατούς διά τήν αἰώνιον ζωήν κ΄ ὁ Χριστός ἐστίν ἐν μέσῳ ἡμῶν. Διά νά εἴμεθα  τέκνα αὐτῶν κ΄ νά ἔχομεν κλῆρο μετ’ αὐτῶν,θά πρέπει τά τέκνα νά ἔχουν τά ἴδια χαρακτηριστικά τῶν πατέρων· τό πνευματικό αὐτῶν DNA ἵνα πιστοποιῆται  ἡ πατρότητα-υἱότητα κ΄ ὀρθροπραξία. Οἱ πατέρες κ΄ μητέρες ἡμῶν ἐλειτουργοῦσαν συνοδικά,ὁμοθυμαδόν, ἐν ἑνί στόματι κ΄ μιά καρδία· ὡς σῶμα Χριστοῦ· μέλη τοῦ σώματος· τά μέλη ἐκινοῦντο  συλλογικῶς εἰς τόν κύκλον τῆς ἀγάπης, ἐν τῷ συνέσμῳ τῆς εἰρήνης.Ὁ μοναχός λοιπόν εἶναι ὁ ἐθελουσίως,θεληματικῶς (ξενιτεμένος) ἀφήνων τό κατεστημένο πρώτυπο τῆς κοινωνίας, κ΄ εἰσάγεται εἰς μίαν ἄλλην κοινωνίαν ὀρθοδοξίας, ὀρθοπραξίας, νέου βιώματος, νέας πολιτείας, τοῦ Εὐαγγελίου· φεύγει τῆς πόλεως κ΄ γίνεται πολιστής τῆς ἐρήμου·ἀναδιοργανώνει τήν βιοτήν του, ὀριζοντίως κ΄ καθέτως· ὀριζοντίως, διά τήν συμβίωσιν μετά τῶν ἀδελφῶν  κ΄ καθέτως διά τήν ἔφεσίν του πρός τόν Θεόν. Οὕτως γίνεται «τέλειος ἄνθρωπος» νεκρός κατά κόσμον τῶν δέ διά τόν Χριστόν  τόν Κύριον ἡμῶν. Δέν ἐκτιμᾶται ἀπό τούς ἀνθρώπους ἡ ἐν κρυπτῷ προσφορά τοῦ μοναχοῦ, ἀλλά ὁ ἑτάζων καρδίας κ΄ νεφρούς γνωρίζει, ἐκτιμᾶ,βραβεύει, πιστοποιεῖ.Δέχεται τοῦ Παύλου τήν φυτείαν· Ἀπολλώ τήν ἀρδείαν· τά τῆς χήρας δύο λεπτά· τοῦ  τελώνου τήν ταπείνωσιν· τήν μετάνοιαν τοῦ ληστοῦ· τά δάκρυα τοῦ Πέτρου· τό  ἄγγισμα τῆς αἱμορροούσης· τό μῦρον τῆς ἁμαρτωλοῦ· κ΄ τόν πρῶτον κ΄ τόν ὕστερον· κ΄ τόν ἐργάτην τῆς πρώτης ἀλλά κ΄ τῆς ἐνδεκάτης. Ὁ γάρ ἀρχιτέκτων τῆς τοῦ Χριστοῦ  οἰκοδομεῖ πανσόφως ἐργάζεται  κ΄ ἐν τῇ σκηνῇ ἥν  ἔπηξεν ὁ Κύριος κ΄οὐκ ἄνθρωπος ἐν τῇ ἀμπέλῳ ἥν  ἐφύτευσεν ἡ δεξιά τοῦ Ὑψίστου, ἐν τῇ ἀδελφότητι ἥν συνήρμοσε ἡ Βασσίλισα τῶν Ἀγγέλων· ὡραίζει ποικίλως, πανσόφως, τεχνιέντως διαφόροις ἀρεταῖς ὡς  συνδέσμους· ὁ μέν μικρόν ὁ δέ μεῖζον · οἱ πάντες δέ, ὁμοίως εἰσφέρωμεν εἰς ἔργον τέλειον, κατοικητήριον, σκηνή, σῶμα Χριστοῦ,ναόν ἔμψυχον κ΄ ἅγιον, διά τῆς τοῦ πνεύματος συναρμολογίας.Ἀν εἴμεθα γνήσια τέκνα τῶν Πατέρων ποιοῦμεν ὡς οἱ Πατέρες ἡμῶν· Ἐκεῖνοι  Διδάσκαλοι, ἡμεῖς μαθηταί· ἐκεῖνοι ποιμένες, ἡμεῖς ἄρνες, ἀμνοί , οὐχ ἐρίφια·ἐκεῖνοι τράπεζα κ΄ ἐδέσμετα, ἡμεῖς οἱ συνδαιτημόνες· ἐκεῖνοι τό κτῆμα, ἡμεῖς τό κλῆμα· ἐκεῖνοι ὁ σπόρος, ἡμεῖς ὁ καρπός· ἐκεῖνοι τό στόμα, ἡμεῖς τό οὗς· ἑκεῖνοι ἡ μάνδρα, ἡμεῖς τό ποίμνιον· οὐ φοβεῖται τό μικρό ποίμνιον· ὁ ποιμήν γάρ γινώσκει   τά αὐτοῦ πρόβατα  κ΄ γινώσκεται   ὑπό τῶν αὐτοῦ· τῷ Θεῷ γινώσκοντα κ΄ Θεῷ γινωσκόμενα· τότε ἡ μάνδρα λύκοις ἐστίν ἀνεπίβατος· τότε καλεῖ κατ’ ὄνομα, κ΄οὐχ ἀνώνυμα· κ΄ τά πρόβατα αὐτῷ ἀκολουθοῦν, κ΄ ἐκτρέφονται ἐπί ὕδατος ἀναπαύσεως· Κύριος γάρ ποιμαίνει ἡμᾶς κ΄οὐδέν ἡμῖν ὑστερήσει… Διά τοῦτο ἄς συνειδητοποιήσουνε τήν  κλήσι κ΄ καλέσαντα. Ἡμεῖς παρά τῶν πατέρων παρελάβαμεν· ἐκεῖνοι ἔλαβον ἀπό τούς Ἱεράρχας· ἐκεῖνοι ἀπό τούς Ἀποστόλους· οἱ Ἀπόστολοι ἔλαβον ἀπό τόν Κύριον· ὁ Κύριος ἔλαβε ἀπό τόν Πατέρα. Βλέπετε τήν κλίμακα!!! τί ὕψος! τι δομή! τί κάλλος!!! ὁφείλομεν κ΄ἡμεῖς νά οἱκοδομήσωμεν κ΄δώσωμεν  τοῖς μετά ὑμῶν. Ἱστῶμεν εἰς τό ὕψος τῆς κλήσεως· γνῶμεν τό κάλλος κ΄ τόν δωτῆρα·γνώσωμεν τήν ἀλήθειαν· τά ἐν τῷ κόσμῳ φθείρονται, γκρεμίζονται, καταλύονται, ἀλλοιώνονται  τῇ  κακίστῃ ἀλλοιώσει· καλούμεθα ἵνα  στῶμεν καλῶς κ΄μετά φόβου, ὧ ἐκλήθημεν κ΄ ἱστάμεθα· ὁ κόσμος πορεύεται εἰς τό ἀδιέξοδον κ΄ χάος· ἡμεῖς ἡ ἐκκλησία ὡς φάρος, ἵσταται  ὡς δύναμη ἀντίρροπος κ΄ἀνασχετική.Οἱ ὁλίγοι  ἐμποδίζουν τό χάος, συγκρατοῦν τό θεῖο ἐμποδίζουν τήν ἐξάπλωση τοῦ κακοῦ· φωτίζουν ἐν τῷ σκότει.Πνευματική ἐπιστράτευσις  εἰς  τόν ἀόρατον πόλεμον· στρατιῶται τῆς παρατάξεως Κυρίου εἴμεθα κεκλημένοι,ἐπιστρατευόμενοι κ΄ ἀνάγκη νά ἐνθυμούμεθα «…οὐδείς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέση …».Σπουδάσωμεν τό ἐπάγγελμα· γνῶμεν  τήν κλήσην· ὁρῶμεν προς τόν καλέσαντα· ἀκουσώμεθα τῆς φωνῆς τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας, ἵνα μαθηταί αὐτοῦ ἐσόμεθα. Εἰ διδάσκαλον τόν Κὐριον ἡμῶν καλοῦμεν ὁφείλομεν ὅπως μαθηταί αὐτοῦ ἐσμεν·ἐκεῖνος ἔπραξε κ΄ἐδίδαξεν ὑπακοή· ὁφείλομεν κ΄ ὑμεῖς ὅπως ὑπακούομεν αὐτοῦ· συνήθως ἡμεῖς ἔχομεν αὐτόνομην  ὑπακοή· ὑπακούομεν εἰς τόν λογισμό κ΄ θέλημά μας· ὅτι κρίνει τό «ἐγώ μας» ἀποκτᾶ κῦρος, πιστότητα ἀλαθοσύνη· ἡ αὐτονομία αὐτή, ἐπικρατεῖ τῆς θεονομίας, τῆς Θεοῦ ὑπακοῆς κ΄ ἐγκυμονεῖ ψυχικόν θάνατον, Ἱκάρειαν πτώση. Οἱ Πατέρες μας,ἀνεχώρησαν τοῦ κόσμου, δέν ἐδέχοντο ὑποχωρήσεις κ΄ συμβιβασμούς. Ἐθανάτωσαν τό ἐγώ κ΄ λογισμόν των ὡς ὄφιν, κ΄ ἀκολουθοῦσαν διά  τῆς ὑπακοῆς τόν Χριστόν· κ΄ διά τῆς βιοτῆς,ὑπακοῆς, ἐμάνθανον ὅτι διά νά βοηθήσουν τόν πλησίον κ΄ κοινωνίαν, δέν ἀπαιτεῖτο κήρυγμα μέ ἴδια λόγια ἀλλά μέ τό νά ἐφαρμόσουν τό καλό, τό ἀγαθό, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἰς τήν ζωήν των. Οὕτως διά τῆς ὑπακοῆς ἐγίνοντο πραγματικῶς ἐλεύθεροι ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις κ΄ πάντες ἐν Χριστῷ· διδάσκουν δέ διά βίου ὅτι πραγματική ἐλευθερία, εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν κ΄ ἁμαρτίας.Οὐδείς ἀνακηρύσσεται αὐτόνομος,ἀλάθητος, τέλειος, ἐπαρκής,ἀσφαλής πάντες εὑρισκόμεθα « δεδικαιωμένοι ἐν δυνάμει » διά τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου μας κ΄ἐν ταυτῷ πάντες ἁμαρτωλοί,λόγῳ αὐτῆς τῆς ἁμαρτωλῆς ροπῆς κ΄ θέσεως, κ΄ ἀσθενοῦς φύσεως ἡμῶν ἔχουμε ἀνάγκη ὑποστηρίξεως ὑπό τῆς θείας χάριτος κ΄νόμου τοῦ Θεοῦ ἅτινα ἐνεργοποιοῦνται διά τῆς τηρήσεως τῶν διατεταγμένων κ΄ ὑπακοῆς· αὐτό συμβάλλη ὥστε νά μᾶς ἐλέγχει,νά ὑπενθυμίζη, νά συγκρατῆ, νά σηματοδοτῆ, παιδαγωγῆ ἀδύνατον νά πορεύεται τις.Βασιζόμενος εἰς τήν ἐλάχιστον συνείδησίν του. Ἀπό ἀνθρώπους μανθάνομεν τήν ἁμαρτίαν, ἀπό  ἀνθρώπους βοηθούμεθα κ΄ ὁδηγούμεθα εἰς τήν ἐλευθερίαν. Ἀδύνατον ὁ κυβερνήτης να κυβερνᾶ τό σκάφος ἄνευ πυξίδος. Ὁ θεῖος νόμος, ἡ ὑπακοή, ὑπεράνω τῶν ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν κ΄ δυσκολιῶν,γίνεται ἡ πυξίδα δι’ ἧς ἀσφαλῶς πλέομεν τοῦ βίου θάλασσαν κ΄ ὁδηγούμεθα εἰς λιμένα σωτηρίας. Ὁ Κύριος ἔχει «ἄλλην λογικήν» οὐχί ὅτι ἀδιαφορῆ διά τήν ἡμετέραν ἤ ὅτι δέν συμφωνεῖ, ἀλλά διότι ὑπερβαίνει τήν ἀνθρωπίνην λογικήν. Παράδοξη φαίνεται ἡ θεία οἰκονομία· παράδοξη ἡ Σάρκωσις τοῦ Κυρίου· παράδοξη ἀκατανόητη (λογικῶς) ἡ Σταύρωση, ἡ Ταφή· παράδοξα εἶδον τά ἔθνη πάντα ἐν πόλει Δαυίδ· παράδοξος κ΄ ἡ ἔξωσις τῶν πρωτοπλάστων· παράδοξος κ΄ ἡ «κατάρα» Μετά τήν ἔξωσι τῶν πρωτοπλάστων, τά στοιχεῖα,τά ὁποῖα προλέγει ὁ Δημιουργός κ΄ θά εἶναι ἀχώριστα εἰς τήν ζωήν  εἶναι· λῦπες ἄκανθαι, τρίβολοι,ἰδρῶτες· ἐνῶ ὅμως φαίνονται ὡς τυρανικά,βασανιστικά,ἀρνητικά ὅμως διά αὐτῶν ἔρχεται ἡ εὐλογία,ἡ παλινδρόμησις πρός τήν αἰωνιότητα, εἶναι ἀνορθωτικά, κ΄ βελτιώνουν· ἡ κατάρα γίνεται εὐλογία· ἀπό τήν παρακοή, ἔρχεται ἡ ὑπακοή·ἀπ’ τά μικρά τά μεγάλα· ἀπό τά ἀσθενῆ τά ἰσχυρά·ἐντός ἡμῶν ὡς τεράστια κοιτάγματα θεϊκῆς χάριτος κρύβονται τά ἀνωτέρω, κ΄ χρειάζεται ἡ  γεώτρησις τῶν θλίψεων, τῶν δυσκολιῶν, τῆς ὑπακοῆς ἵνα ἐξάξουμε τόν πολύτιμον μαργαρίτην τόν θησαυρόν. Θά ἠδύνατο τό θεῖον  νά  ἐνεργήσει διαφορετικά ὅμως διά τό συμφέρον μας, οὕτως ἔκρινε κ΄ εὐλόγησε· ὅπως μόνοι μας δέν δυνάμεθα νά βαπτισθοῦμε, νά χειροθετηθοῦμε, νά κοινωνοῦμε, οὕτω οὐδέ μόνοι μας πορευόμεθα ἀλλά διά ἄλλου προσώπου διά τῆς προσαγωγῆς, συντάξεως κ΄ ὑπακοῆς ἐνεργοποιεῖται ἡ θεία χάρις. Ἐνθυμηθῆτε τό γεγονός μετά τήν Ἀνάστασιν. Ἡ ἱερά μυροφόρος σπεύδει εἰς τόν τάφον τά χαράγματα· μέσα στά  μυροφόρα κ΄ἀνθοφόρα ἄνθη, λουλούδια, κλαίει,δακρύζει,συναντᾶ τόν Κύριον· ἀλλά ὁ Διδάσκαλος, ἐνῶ ἐκτιμᾶ τήν πρόθεσή  της, τήν διακόπτει, ἀπό τό λυτρωτικό δάκρυ: «… γύναι, τί κλαίεις, τίνα ζητεῖς;…». Ἀπό αὐτήν τήν ἄσκοπη ἀπασχόληση τοῦ κοπετοῦ τῶν δακρύων, ὁ Κύριος, τῆς ἀνοίγει ἄλλους ὁρίζοντες, δημιουργικούς, τῆς ἀναθέτη ἐργασία!!! Διακόπτει τήν ἡρεμίαν, ἡσυχία, πρόγραμμά της κ΄ τῆς ἀναθέτη, νέα διακονία, παράδοξη,  παράξενη  ἀποστολή κ΄ ἱεραποστολή συγχρόνως· «…πορεύου πρός τούς ἀδελφούς μου κ΄  εἰπέ αὐτοῖς…»Ἰωαν. κ΄ Αὐτό τό : πορεύου, κ΄ εἰπέ, εἶναι θεῖο πρόσταγμα· δύο προσταγές ἀφυπνιστικές, δύσκολες, κουραστικές, καθοριστικές πού ἔκρυβαν πολλά. Χρειάζεται ὑπομονή ὅταν πορευόμεθα διά τον Χριστόν ,διά τόν ἀδελφόν· διά τήν ἐργασίαν ἐν ταῖς διακονίαις· μέ καλωσύνη, ὑπομονή , καρτερία κ΄συνεργασία.Τό «εἰπέ αὐτοῖς» κρύβει τήν ὑπακοήν· κ΄ τῆς ἀποσταλείσης κ΄ τῶν ἀκουσάντων.Ἄκουσε ἡ μυροφόρος. Ἐγκατέλειψε τήν δική της ἀπατηλή κ΄  ἀσφυκτική ἀγάπη πρός τόν Χριστόν. Ἐγκαταλείπει τό εἰδυλλιακό ἐκεῖνο τοπίο τοῦ ἀγροῦ μέ τά μυροφόρα ἄνθη· τά ἐγκαταλείπει μαζί μέ τό «πονεμένο ὕφος κ΄ κρουνούς τῶν δακρύων της», τήν δική της τεχνική,τό θέλω της· πορεύεται, ἀφήνει μία στενή στενόχωρη,ἀνεύθυνη κατάσταση, ἄνευ δεσμευτικῶν ὑποχρεώσεων κ΄ἀναλαμβάνη  μία συγκεκριμμένη διακονία· ὑπακούη· ἁπραξία,ἰδιορρυθμία, ἰδιοκατασκευή,πνευματική νωχέλεια, οὐδόλως συντελοῦν εἰς τήν πνευματικήν  προκοπήν, ἀλλά σίγουρα φέρουν πνευματικήν προσκοπήν. Ἐάν δι’ ὁλίγων ὁ Κύριος ἐκπληρώνει τά σχέδιά Του,ὅμως μέ τίς θεωρούμενες ὡς ἀποτυχίες (κατά κόσμον) κ΄συμφορές, ἐξάγει, ἐπιτεύγματα, θαυματουργῆ, μεταβάλλει, μετουσιώνει, τόν ὄλεθρο σέ εὐλογία.Ἐνθυμεῖσθε τόν Ἰωσήφ τοῦ Ἰακώβ;Ἔχουμε ἀναφέρη εἰς παλαιοτέραν ἐπιστολή.Τί ἔλεγε ; «…μή φοβεῖσθε! τοῦ γάρ Θεοῦ εἰμί ἐγώ. Ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ’ ἐμοῦ κακά εἰς πονηρά,  ὁ Θεός δέ ἐβουλεύσατο περί ἐμοῦ εἰς ἀγαθά…»Γένεσ. ν΄.Τό τέλος τῆς δοκιμασίας κ΄ ἀδικίας: ἐκεῖνος ὁ ἀδικημένος ἐν θρόνῳ  κ΄ ἐξουσία· ἐκεῖνοι, οἱ ἀδικήσαντες κ΄ ἐπίβουλοι,ἱκέτες, διά τό ἀνοσιούργημα.Ἐπερίμεναν τήν ἀναγγελίαν τῆς τιμωρίας· ἐκπλήσσονται μέ τήν νέαν  γενναιοδωρίαν τοῦ Ἰωσήφ.Ἀφοῦ ἀναγνωρίζει τό κρίμα των,τούς βεβαιώνει ὄτι ὁ Κύριος ἐνεργεῖ πέραν τῶν ἀνθρωπίνων μικροτἠτων κ΄ κακιῶν.Συμβουλεύει νά ξεπεράσουν τούς ἑαυτούς των, καθότι ἦτο ἀρκετόν ἡ τύψη τῆς συνειδήσεως· ἐκπλήσσονται· δέν εἰσπράττουν ἴχνος κακίας, μνησικακίας ἤ ἔχθρας, ἀλλά ὅλο καλωσύνη, ἀγάπη, συγχώρεση. Διδάσκη ὁ Ἰωσήφ ὁ παθών: διδάσκει τό μέγιστο κ΄ ὕψιστο μάθημα  τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ.Ὁ Ἰωσήφ δέν ἦτο, μεγαλορήμων, οὔτε μεγαλόστομος,οὔτε ἀπερίσκεπτος, ὅταν μέ ἁπλότητα , διεκήρυττε το:«… τοῦ γάρ Θεοῦ εἰμί ἐγώ!!...» Ἐδοκιμάσθη ἀπό σειρά κ΄ πυρά παθημάτων κ΄ τραγικῶν γεγονότων· ὅλα ἦσαν δι’ αὐτόν ἀρχικῶς,ἀνθρωπίνως, ὅλα μαῦρα. Μέσα εἰς αὐτά , βλέπει τήν παντοδύναμον δεξιάν τοῦ Θεοῦ κ΄ θαυματοποιεῖ, ἀλλοιώνει, μετουσιώνει. Οἱ δοκιμασίες λοιπόν κ΄ θλίψεις, ὁσάκις συναντάμε εἶναι θεία εὐλογία, εὐκαιρία, νά βιώσωμε ὅτι «…τοῦ Θεοῦ ἐσμέν…» κ΄ ὅτι ἡ πορεία μας εἶναι ἐγνωσμένη τῷ Θεῷ κ΄ ἀνοδική. Εἰς αὐτήν τήν ἀνοδικήν πορείαν χρειάζεται ὑπομονή, ἡ ἀνάβασις σκληρή ἀλλά μή φοβεῖσθε τέκνα κ΄ ἀδελφαί μου· ὑπερμαχεῖ ἡμῖν ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ, Ἡγουμένη νοητή, ἀγαπᾶ τούς μοναχούς κ΄ χαρίζει τά νικητήρια. Αὐτῇ ἡ δόξα,τιμή, κράτος, αἴνεσις, προσκύνησις, ὑπακοή κ΄ λατρεία ὀρθοδόξως, εἰς αἰῶνας αἰώνων. Ἁμήν. Αὐτῆς ταῖς εὐλογίαις ἔσεσθαι ἐμφορούμενοι κ΄ κοινωνοί. Ἁμήν. Διά τῆς γραφίδος τοῦ Πατρός ὑμῶν. Εὐλογεῖτε.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου